Goed, dan heb je dus bewondering voor een dichter, en dan zie je bij The American Bookcenter in Den Haag een biografie van hem staan, in de ramsj nog wel. Dat overkwam mij met Pablo Neruda, de Chileense Nobelprijs-laureaat. En dus ging ik lezen.

Met de vorm zat het wel goed, maar met de vent lag het allemaal wat complexer: Neruda bleek er een gecompliceerd liefdesleven op na gehouden te hebben. En – verrassing – zijn eerste echtgenote was een op Java geboren Nederlandse vrouw: Maria Hagenaar.

Het wekte mijn nieuwsgierigheid, en al helemaal toen ik merkte dat veel onduidelijk was. Geen wonder: in zijn vroege biografieën werd Maruca, zoals hij haar noemde, meestal niet eens vermeld, ook al was ze de moeder van Neruda’s enige kind: de kleine, ongelukkig geboren Malva Marina. En ook die ontbrak vaak in biografieën van de grote man.

Zo begon een zoektocht naar de sporen van hun vergeten levens. Ik traceerde familie van Maruca en reisde naar Spanje, Indonesië en Zuid-Amerika: plaatsen waar zij met Neruda gewoond heeft, tijdens hun korte huwelijk. Dat was geen opgave, want wie wil er nou niet voor zijn werk naar de Straat van Magelhaan? In een blog[link: opzoeknaarmaruca.blogspot.nl] schreef ik over mijn ervaringen. En ik deed een aantal interessante ontdekkingen.[link: pagina met achtergrondmateriaal op website]

En het vergeten zo lang, de roman die ik schreef over Maruca, gaat over verlies en hoe dat te dragen. Maruca verloor bijna alles: haar man, haar vaderland, haar status, haar familie, haar dochter en uiteindelijk ook haar vermogen om die verliezen nog te dragen.

Toch vindt ze uiteindelijk, tijdens haar laatste dagen in Den Haag, na een leven van vasthouden aan een verloren liefde, iets wat lijkt op troost. ‘De liefde is zo kort, en het vergeten zo lang,’ dichtte Neruda. Hij probeerde haar te vergeten, zij onthield voor twee.

Klik hier voor de uitzending van Boeken met Wim Brands waarin ik vertel over de roman.