Het boek en de wereld

foto 2

 

Een boek schrijven doe je, als het goed is, in een toestand van aanhoudende fijnzinnigheid. Dat deed ik dan ook, met de De hond als medemens. Het is het relaas van mijn leven met mijn overleden hond Molly, en een zoektocht naar de betekenis van de hond in onze moderne samenleving. Je zou het ook, welja, een liefdesverhaal kunnen noemen.

Maar dan gaat zo’n boek de wereld in, en de wereld is vol van harde feiten en belangrijker zaken. Daar moet je tegen kunnen, als schrijver. En dat doe ik dan ook: daar tegen kunnen.

Gelukkig zegt de wereld ook weleens wat terug, met soms zelfs een soortgelijke fijnzinnigheid, zoals hier: http://www.groene.nl/artikel/marja-pruis-leest–89. Marja Pruis kreeg een hondenverlangen van mijn boek.

Of je ziet jezelf in een tijdschrift als in een spiegel, zoals op de bovenstaande foto, die een foto is van een interview met mij in Margriet van 28 augustus. Dat is dan niet zozeer leuk omdat ik mezelf zo zie, maar omdat het boek gezien wordt.

Zelf wat vertellen kan ook aangenaam zijn, als het in de juiste setting is, zoals hier bij ‘Nooit meer slapen’: http://www.vpro.nl/nooitmeerslapen/nieuws/vooruitblik/2014/8/25-29.html.

Dit zijn de plekken waar De hond als medemens en de drukke wereld elkaar even ontmoeten. En daarna – dat is het mooist van alles – is het de geest van de lezer waar boek en wereld samenkomen.