Spanningsboog

IMG_0832

Laatst maakte ik een foto van mijn hond Saartje, vermomd als recensent. ‘Ik geef het boek vijf uit vijf kluifjes’ liet ik haar zeggen, op Facebook. In werkelijkheid heb je natuurlijk niets in de melk te brokkelen bij de receptie van een boek.

Gelukkig gaat het goed met De hond als medemens. Ik maakte al melding van een aantal publicaties. Sindsdien is er nog een prachtig stuk verschenen in de onvolprezen VPRO-gids (week 38).

In Trouw van 20 september was er ook aandacht, alweer in de vorm van een mooi interview. Ook de regionale kranten plaatsten een interview. De Telegraaf vond het boek een must voor hondenbezitters.

Het Dagblad van het Noorden gaf maar liefst vijf sterren, het equivalent van vijf kluifjes.

Dit weekend zag ik ook dat het boek begint te klimmen in de ranglijsten op Bol.com. En ik krijg steeds meer mails van mensen die het boek gelezen hebben. Eerst waren het bekenden die me schreven, nu komen de mensen die ik niet ken. Ze schrijven me via deze website, of laten een bericht achter op Facebook.

En zo hoor ik over plezier en prikkende tranen, en weet ik dat na vele uren alleen zitten schrijven mijn stem nu klinkt in het hoofd van lezers. Ik ben daar nooit bij, dat is de vreugde en tragiek van het boek, maar ik weet dat het zo is.

Het boek en de wereld

foto 2

 

Een boek schrijven doe je, als het goed is, in een toestand van aanhoudende fijnzinnigheid. Dat deed ik dan ook, met de De hond als medemens. Het is het relaas van mijn leven met mijn overleden hond Molly, en een zoektocht naar de betekenis van de hond in onze moderne samenleving. Je zou het ook, welja, een liefdesverhaal kunnen noemen.

Maar dan gaat zo’n boek de wereld in, en de wereld is vol van harde feiten en belangrijker zaken. Daar moet je tegen kunnen, als schrijver. En dat doe ik dan ook: daar tegen kunnen.

Gelukkig zegt de wereld ook weleens wat terug, met soms zelfs een soortgelijke fijnzinnigheid, zoals hier: http://www.groene.nl/artikel/marja-pruis-leest–89. Marja Pruis kreeg een hondenverlangen van mijn boek.

Of je ziet jezelf in een tijdschrift als in een spiegel, zoals op de bovenstaande foto, die een foto is van een interview met mij in Margriet van 28 augustus. Dat is dan niet zozeer leuk omdat ik mezelf zo zie, maar omdat het boek gezien wordt.

Zelf wat vertellen kan ook aangenaam zijn, als het in de juiste setting is, zoals hier bij ‘Nooit meer slapen’: http://www.vpro.nl/nooitmeerslapen/nieuws/vooruitblik/2014/8/25-29.html.

Dit zijn de plekken waar De hond als medemens en de drukke wereld elkaar even ontmoeten. En daarna – dat is het mooist van alles – is het de geest van de lezer waar boek en wereld samenkomen.