Wie een tweede huis koopt, heeft daarbij altijd een paar beelden in het hoofd: etentjes aan lange tafels met logerende vrienden, lezen bij het haardvuur in de winter, en – let’s face it – het weidse uitzicht op waardevermeerding.

Veel daarvan is ook al uitgekomen, op de Eifelboerderij. Als het deze zomer ook maar even niet regende aten we buiten, vaak met logerende vrienden. Ik heb er al menig boek gelezen, gezeten naast een high tech Zibro petroleumkachel. (De houtkachels komen volgend jaar, als de kamers beneden klaar zijn.)

Maar het leven bestaat, zo is mij opgevallen, uit nogal veel momenten, en slechts een paar ervan komen overeen met wat je bij de aankoop voor ogen stond. Zo had ik mij niet speciaal verheugd op het moment dat de achtergevel van het huis was uitgegraven uit de heuvel. Ook had ik niet gefantaseerd over nieuwe regenpijpen en drainage.

En toch blijk ik ook aan die zaken veel plezier te beleven. Niet omdat er een droombeeld mee wordt vervuld. Het heeft iets te maken met een veel ouder, dieper streven; iets waar we, in deze tijd van ‘vind ik leuk’, niet graag aan denken. Toch blijkt het nog steeds te werken, en kent het zelfs zijn eigen beloning.

Het goede doen. Dat is het. Niet gaan voor het plaatje, maar eerst zorgen dat het huis stevig staat. Ik merk dat ik daar, geheel tot mijn verbazing, evenzeer genoegen aan ontleen als aan de idyllische momenten met bloemen op het tafeltje onder de kersenboom.